 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
І
Зь ёю ў жыце ірваў я валошкі.
Тады яна была амаль дзіцё.
На гняздо курапаткі ножкай
Наступіла‚ ойкнула і наўцёк...
- Таня‚ Таня‚ гэта табе здалося:
Ты іх не падушыла‚ не!...
І яна ў нейкім дзяціным перапалосе
Вачамі сінімі глядзела на мяне.
ІІ
Дні ішлі... Каласіліся нівы...
Дні ішлі... Цярусілі сьнягі...
Маладосьці бясьпечнай‚ бурлівай
Узьвіваліся й над намі сьцягі.
Акрыляла у росьце надзея.
Дзень вясновы прынёс навіну:
Нечакана‚ нядумана неяк
Я ў Танюшы вачох патануў.
ІІІ
Неба сіняе‚ сіняе‚
Даль іскрыста-срэбная
Радасьць мая йзрэбная
Заіняла іняем.
Коні-ветры хуткія‚
Як Танюша‚ пудкія.
- Захініся хусткаю
Перад ночы пусткаю.
Усе дарогі згублены‚
Ні агнёў‚ ні месяца.
У кажухох мы дубленых‚
Двое ў санях зьмесьцяцца...
І пайшлі‚ і пайшлі вараныя...
Пад дугой заліваецца медзь;
Ветры буйныя‚ ветры начныя
За саньмі пасьпяваюць ледзь-ледзь.
А ў Танюшы салодкія губы‚
А ў вачох бірузовая квець...
- Мне з табою і цёпла‚ і люба‚
На край сьвету-б вось гэтак ляцець.
IV
Гэта было даўно. Пакінуць
Давялося мне бацькаў парог.
Сустракаў я ня мала дзяўчынаў‚
Але Таню сустрэць ня мог.
І калі загрымелі гарматы‚
Не скажу усяго‚ што было‚
Я дарогай‚ што зьбілі гранаты‚
Ня ішоў‚ а ляцеў у сяло.
І насустрач‚ як сон‚ на сьвітаньне‚
Як сасонка‚ дзяўчына... «Няўжо
Гэта ты?»
- Гэта я...
- Таня‚ Таня!..
У сотні сонцаў зіяй прыгажосьць!
V
Дні былі - гарцавалі коньнікі‚
Захліпаўся агнём кулямёт.
Па начох партызаны з сасоньніку
Мардаваць выяжджалі народ.
Усьцілалі дарогі мінамі‚
А ледзь золак - ідзі‚ беларус‚
Разьміноўваў калёсаў шынамі!
Што ім‚ злыдням?
А немец: «Люс‚ люс!..»
VI
У Танюшы пахілая маці.
А «бэфэль» - міны мусіць шукаць.
Шкода Тані матулю утраціць:
У кожным капсулі сьмерці рука.
І сказала: «У вачох маіх радар‚
А у сэрцы дзявочым - магніт...
Крывасмокаў маскоўскіх атраду
Палічу партызанскія дні.
Заўтра выйду ранюсенька-зранку
І дарогу зраблю‚ як далонь.
Хай ідуць вызваленчыя танкі‚
Хай не слабне зьнішчальны агонь».
VII
І пайшла‚ як зы мною калісьці
Ірваць валошкі... Дарагое дзіцё‚
Хай цябе зямля сырая песьціць‚
Дзе паклала ты сваё жыцьцё.
Я ня ведаю‚ што было прычынай:
Здрадзіў «радар»‚ ці зманіў «магніт» -
Невялічкая чорная міна
Пагасіла надзеяў агні.
- Таня‚ Таня‚ гэта табе здалося:
Ты іх не падушыла‚ не!?...
Толькі неба ў нямым перапалосе
Вачыма сінімі глядзела на мяне...
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
